سوآپ نرخ بهره

کیمبرلی آمادئو متخصص اقتصاد و سرمایه گذاری ایالات متحده و جهان است که بیش از 20 سال تجربه در تحلیل اقتصادی و استراتژی تجاری دارد. او رئیس وب سایت اقتصادی World Money Watch است. کیمبرلی به عنوان نویسنده کتاب تعادل، بینشی در مورد وضعیت اقتصاد امروز و همچنین رویدادهای گذشته که تأثیری ماندگار داشته اند، ارائه می دهد.

چارلز یک متخصص و مدرس بازار سرمایه در سطح ملی است که بیش از 30 سال تجربه در توسعه برنامه های آموزشی عمیق برای متخصصان مالی در حال رشد دارد. چارلز در تعدادی از موسسات از جمله گلدمن ساکس، مورگان استنلی، سوسیته جنرال و بسیاری دیگر تدریس کرده است.

سوآپ نرخ بهره قراردادی است بین دو طرف برای مبادله تمام پرداخت‌های نرخ بهره آتی ناشی از اوراق قرضه یا وام. بین شرکت ها، بانک ها یا سرمایه گذاران مذاکره می شود. سوآپ قراردادهای مشتقه هستند. ارزش یک سوآپ از ارزش اساسی دو جریان پرداخت بهره به دست می آید.

سوآپ مانند مبادله ارزش اوراق قرضه بدون گذر از قوانین قانونی خرید و فروش اوراق قرضه واقعی است. اکثر سوآپ ها بر اساس اوراق قرضه ای هستند که دارای نرخ بهره قابل تنظیم هستند که در طول زمان تغییر می کند. سوآپ به سرمایه گذاران این امکان را می دهد که ریسک تغییرات در نرخ های بهره آتی را جبران کنند.

مثال

رایج ترین آنها "تبادل وانیل" است. زمانی اتفاق می‌افتد که یک طرف جریان پرداخت با نرخ قابل تنظیم را با پرداخت‌های با نرخ ثابت طرف دیگر مبادله کند.

چند اصطلاح استفاده می شود:

• گیرنده یا فروشنده پرداخت‌های با نرخ قابل تنظیم را مبادله می‌کنند. پرداخت کننده پرداخت های با نرخ ثابت را مبادله می کند.
• اصل تصوری ارزش اوراق قرضه است. باید برای هر دو طرف یک اندازه باشد. آنها فقط پرداخت سود را مبادله می کنند، نه خود اوراق.
• تنور طول مبادله است. اکثر تنورها از یک تا چند سال هستند. در صورت کاهش نرخ بهره، می توان قرارداد را در هر زمانی کوتاه کرد.
• بازارسازان یا معامله‌گران، بانک‌های بزرگی هستند که سوآپ را کنار هم قرار می‌دهند. آنها خود به عنوان خریدار یا فروشنده عمل می کنند. طرفین فقط باید نگران اعتبار بانک باشند و نه طرف مقابل دیگر. بانک‌ها به‌جای دریافت کارمزد، قیمت‌های پیشنهادی و درخواستی را برای هر طرف معامله تعیین می‌کنند. در گذشته گیرندگان و فروشندگان یا یکدیگر را پیدا می کردند یا توسط بانک ها گرد هم می آمدند. این بانک ها برای اجرای قرارداد کارمزدی دریافت کردند.

ارزش فعلی خالص (NPV) دو جریان پرداخت باید یکسان باشد. این تضمین می کند که هر یک از طرفین در طول پیوند یکسان است.

NPV ارزش امروز کل پرداخت ها را محاسبه می کند. این کار با تخمین پرداخت برای هر سال در آینده برای زندگی اوراق قرضه انجام می شود. پرداخت های آینده برای حساب تورم تخفیف می یابد. نرخ تخفیف همچنین برای آنچه در صورت سرمایه گذاری بدون ریسک ، مانند اوراق خزانه ، بازگردانده می شود.

NPV برای اوراق قرضه با نرخ ثابت ساده تر است ، زیرا پرداخت هر سال یکسان است. با این حال ، جریان پرداخت اوراق بهادار با نرخ قابل تنظیم ، به طور معمول مبتنی بر نرخ مرجع است که می تواند تغییر کند. براساس آنچه امروز می دانند ، هر دو طرف باید در مورد آنچه فکر می کنند احتمالاً با نرخ بهره اتفاق می افتد توافق کنند.

یکی از نرخ های معیار متداول ، نرخ پیشنهادی بین بانکی لندن (LIBOR) بود که نرخ بهره ای بود که بانک ها برای وام های کوتاه مدت یکدیگر را پرداخت می کردند. بسیاری از سازندگان بازار به نرخ مرجع دیگری منتقل شده اند ، اکنون که LIBOR به عنوان معیار وام های جدید بازنشسته شده است.

مبادله بین قاره ای (ICE) در پایان سال 2021 انتشار یک هفته و دو ماهه LIBOR را متوقف کرد و سایر LIBOR تا اواسط سال 2023 متوقف می شود ، به عنوان بخشی از یک تغییر بزرگتر از Libor و به سمت معیار نرخ بهره قابل اطمینان ترواد

این تغییر ، که بسیار کند و پیچیده است ، به عنوان یک اصلاح نرخ مرجع در نظر گرفته شده است. نرخ متفاوتی به نام نرخ تأمین اعتبار شبانه (SOFR) ، جای USD LIBOR را گرفته است.

ممکن است در هنگام انتقال برخی از عدم اطمینان برای مبادله نرخ بهره وجود داشته باشد ، زیرا دو نرخ سوئیچ یک برای یک نیست. بنابراین ، تنظیم کننده ها استفاده از زبان برگشتی را در قراردادها تشویق می کنند تا همه طرفین تفاوت های ارزیابی بین LIBOR و نرخ مرجع جدید را درک کنند.

مزایای

در مبادله ، پرداخت نرخ قابل تنظیم به نرخ معیار گره خورده است. گیرنده ممکن است اوراق قرضه ای با نرخ کم بهره داشته باشد که به سختی بالاتر از نرخ معیار است ، اما ممکن است پیش بینی پرداخت های ثابت را ترجیح دهد ، حتی اگر کمی بالاتر باشد. نرخ های ثابت به گیرنده اجازه می دهد تا درآمد خود را با دقت بیشتری پیش بینی کند. این حذف ریسک اغلب باعث افزایش قیمت سهام آن می شود. جریان پرداخت پایدار به تجارت اجازه می دهد تا یک ذخیره نقدی اضطراری کمتری داشته باشد ، که می تواند آن را به عقب برگرداند.

بانکها باید جریان درآمد خود را با بدهی های خود مطابقت دهند. بانک ها وام های با نرخ ثابت زیادی می کنند. از آنجا که این وام های بلند مدت برای سالها بازپرداخت نمی شوند ، بانک ها باید وام های کوتاه مدت را برای پرداخت هزینه های روزانه بپردازند. این وام ها نرخ شناور دارند. به همین دلیل ، این بانک ممکن است پرداخت های نرخ ثابت خود را با پرداخت نرخ شناور یک شرکت مبادله کند. از آنجا که بانک ها بهترین نرخ بهره را کسب می کنند ، حتی ممکن است دریابند که پرداخت شرکت بالاتر از آنچه بانک به بدهی کوتاه مدت خود مدیون است. این یک برد برنده برای بانک است.

پرداخت کننده ممکن است اوراق قرضه ای با پرداخت بهره بالاتر داشته باشد و به دنبال کاهش پرداخت هایی باشد که به نرخ معیار نزدیکتر باشد. انتظار می رود نرخ ها پایین بمانند ، بنابراین مایل به ریسک اضافی است که می تواند در آینده ایجاد شود.

به همین ترتیب ، در صورت دریافت وام با نرخ ثابت ، پرداخت کننده مبلغ بیشتری را پرداخت می کرد. به عبارت دیگر ، نرخ بهره در وام با نرخ شناور به علاوه هزینه مبادله هنوز ارزان تر از شرایطی است که می تواند با وام با نرخ ثابت بدست آورد.

معایب

صندوق های پرچین و سایر سرمایه گذاران برای حدس و گمان از مبادلات نرخ بهره استفاده می کنند. آنها ممکن است خطر را در بازارها افزایش دهند زیرا از حسابهای اهرمی استفاده می کنند که فقط نیاز به پرداخت کمتری دارند.

آنها خطر قرارداد خود را با یک مشتق دیگر جبران کردند. این امر به آنها اجازه می دهد تا خطر بیشتری را به وجود آورند زیرا نگران داشتن پول کافی برای پرداخت مشتق در صورت پیشروی بازار نیستند.

اگر برنده شوند ، پول نقد می کنند.

مثال

1. Country Bank پرداخت های بانک شهر را بر اساس نرخ 8 ٪ ثابت پرداخت می کند.
2. بانک شهر به بانک کشور نرخ معیار به علاوه 2 ٪ پرداخت می کند.
3. تنور به مدت سه سال با پرداخت هر شش ماه است.
4. هر دو شرکت یک مدیر مفهومی 1 میلیون دلار دارند.

(منبع: "مبادله نرخ بهره" ، دانشکده تجارت استرن دانشگاه نیویورک ، 1999.)

تأثیر بر اقتصاد ایالات متحده

به گفته بانک برای شهرک های بین المللی ، 524 تریلیون دلار وام و اوراق قرضه وجود دارد که در مبادله ها نقش دارند. این تا کنون بخش عمده ای از بازار مشتقات بدون نسخه 640 تریلیون دلاری است. تخمین زده می شود که معاملات مشتقات بیش از 600 تریلیون دلار ارزش دارد. این 10 برابر بیشتر از کل تولید اقتصادی کل جهان است. در حقیقت ، 92 ٪ از 500 شرکت بزرگ جهان از آنها برای کاهش خطر استفاده می کنند.

به عنوان مثال، یک قرارداد آتی می تواند وعده تحویل مواد اولیه را با قیمت توافقی بدهد. به این ترتیب در صورت افزایش قیمت ها از شرکت محافظت می شود. آنها همچنین می توانند برای محافظت از خود در برابر تغییرات نرخ ارز و نرخ بهره قرارداد بنویسند.

مانند اکثر اوراق مشتقه، این قراردادها در خارج از بورس معامله می شوند. بر خلاف اوراق قرضه ای که بر اساس آنها هستند، در بورس معامله نمی شوند. در نتیجه، هیچ کس نمی داند که تعداد آنها چقدر است یا تأثیر آنها بر اقتصاد چیست.

در عمق: علل بحران گران قیمت |نقش مشتقات در بحران 2008 |بحران صندوق تامینی LTCM

سوالات متداول (سؤالات متداول)

کدام ابزارهای مشتقه برای پوشش در برابر سوآپ نرخ بهره استفاده می شود؟

گروه CME چندین قرارداد آتی بر اساس سوآپ نرخ بهره ارائه می دهد. این قراردادهای آتی شامل گزینه هایی برای مبادلات با نمایه SOFR و LIBOR هستند.

نرخ بهره اصلی امروز چقدر است؟

نرخ اصلی به «نرخ مرجع» یا «نرخ پایه» اشاره دارد که بانک ها برای محاسبه هزینه های وام از آن استفاده می کنند. این پایین‌ترین نرخ ممکن است و بانک‌ها هزینه‌های دیگری را به آن اضافه می‌کنند تا عوامل خطر مرتبط با درخواست وام فردی را در نظر بگیرند. فدرال رزرو نرخ وام اولیه بانکی را روزانه در کنار ده ها نرخ دیگر در لیست نرخ های بهره انتخابی خود منتشر می کند.

تراز فقط از منابع با کیفیت بالا، از جمله مطالعات بررسی شده، برای پشتیبانی از حقایق موجود در مقالات ما استفاده می کند. روند تحریریه ما را بخوانید تا درباره نحوه بررسی واقعیت و حفظ محتوای خود دقیق، قابل اعتماد و قابل اعتماد بیشتر بدانید.