هنگامی که کشورها در ابتدا با رویکرد NFP در طول IPF موافقت کردند ، آنها تأکید کردند که برنامه های ملی جنگل ها در همه مراحل نیاز به یک رویکرد گسترده بین المللی دارند. NFP ها باید در چارچوب وضعیت اقتصادی-اجتماعی ، فرهنگی ، سیاسی ، سیاسی و زیست محیطی هر کشور اجرا شوند و مطابق با فصل های 10 تا 15 برنامه 21 ، در برنامه های وسیع تری برای استفاده از اراضی پایدار ادغام شوند. به عنوان کشاورزی ، انرژی و توسعه صنعتی باید در نظر گرفته شود.
سازگاری در زمینه NFP ها شامل ابعاد زیر است:
- سازگاری در بخش جنگل به انسجام در بین اهداف اقتصادی ، زیست محیطی و اجتماعی اختصاص یافته به جنگل های یک کشور اشاره دارد. همچنین به انسجام ساختارها و فعالیتهای مربوط به:
- نسخه های حقوقی مربوط به جنگل ها ، از جمله قوانین عرفی و حقوق سنتی.
- هماهنگی بین NFP و سایر ابتکارات مربوط به جنگل. وت
- همکاری بین ساختارهای نهادی متمرکز و غیرمتمرکز.
- ادغام NFP فراتر از بخش جنگل به معنای ایجاد پیوندها با سیاست های فراگیر و تقویت سازگاری با سایر بخش ها است.
- پیوندها به سیاست های فراگیر به ادغام موضوعات جنگلداری در سیاست های توسعه ملی و کاهش فقر اشاره دارد. به همان اندازه مهم ارزیابی ادغام اهداف توسعه و کاهش فقر کشور در NFP است.
- سازگاری با سایر بخش ها به هماهنگی سیاست ها و قوانین و افزایش هماهنگی و همکاری در بخش های مربوطه اشاره دارد.
@fao/giulio napolitano
جنگل ها کارکردهای مختلفی را ارائه می دهند و کالاها و خدمات مختلفی را حتی فراتر از بخش جنگل ارائه می دهند. به همین ترتیب ، جنگل ها به طور قابل توجهی تحت تأثیر سایر بخش ها قرار دارند. بنابراین ، مفهوم NFP سازگاری در بخش ها را دنبال می کند ، به عنوان مثال برای رسیدن به امنیت امن جنگل و ارزش اقتصادی کافی از محصولات و خدمات جنگلی. NFP ها باعث استفاده پایدار و حفاظت از منابع جنگلی و همچنین توسعه بازارهای (روستایی) و فرصت های شغلی فراتر از بخش جنگل می شوند.
برای ارتقای ثبات و یکپارچگی، مقررات موجود، حقوق سنتی و اقدامات اجرایی عملی باید در جنگل و سایر بخش‌های مربوطه به دقت مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرند. استراتژی های توسعه سایر بخش ها و تأثیرات آنها بر جنگل ها باید درک شود. در صورت مشاهده شکاف یا تناقض، اصلاحات مربوطه باید انجام شود. همچنین نیاز به توسعه مکانیسم‌هایی برای گفتگوهای درون بخشی و بین بخشی و ایجاد اجماع وجود دارد.
چگونه پیشرفت را اندازه گیری کنیم
مجموعه‌ای از شاخص‌ها می‌توانند اندازه‌گیری پیشرفت به سمت ثبات بخش جنگل و ادغام آن با سایر بخش‌ها را تسهیل کنند. این اندازه گیری می تواند از جمله عوامل دیگر را در نظر بگیرد:
- شناسایی کارکردهای جنگل و سهم اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی آنها در سیاست ها، فرآیندها و راهبردهای توسعه ملی؛
- شناسایی و ارتقای فرصت های ارائه شده توسط جنگل ها در سطوح مختلف (به عنوان مثال در طرح های توسعه منطقه ای، ملی، استانی یا منطقه ای).
- یافته های مربوط به تناقضات قانونی و شکاف های سیاستی (در داخل و خارج از بخش) و اقدامات و ترتیبات اتخاذ شده برای رفع آنها.
- تنظیم نهادی، درج سلسله مراتبی و عملکرد به سمت مدیریت پایدار جنگل.
- وجود و اعمال سیاست‌ها و سازوکارهای مالی/مالی که به مدیریت پایدار جنگل کمک می‌کند.
- تعداد و تأثیر فعالیتهای مشترک سهامداران جنگل (مانند مشارکت خصوصی و دولتی)؛
- به رسمیت شناختن و حمایت از سیاست ملی جنگل در برنامه‌های عملیاتی موافقت‌نامه‌های چندجانبه زیست‌محیطی که کشور امضاکننده آن است (مثلاً در استراتژی ملی تنوع زیستی) و بالعکس؛
- روند سهم بخش جنگل در اقتصاد کشور با در نظر گرفتن مزایای چندگانه محصولات و خدمات جنگلی؛
- میزان نمایندگی و مشارکت فعال گروه های ذینفع و سایر بخش ها در مکانیسم های هماهنگی جنگل و بالعکس. را
تجربیات کشور
تجارب کشور بر اساس نظرسنجی در سال 2010 توسط فائو و تسهیلات NFP برای درک بهتر نحوه عملکرد NFP ها در عمل انجام شده است.
اگرچه NFP ها باید در برنامه های وسیع تری برای استفاده پایدار از زمین ادغام شوند، این امر در عمل به ندرت اتفاق می افتد. مأموریت و نقش یک NFP در هماهنگی فعالیتهای مرتبط با جنگل در سراسر بخش‌ها اغلب نه روشن است و نه به طور گسترده پذیرفته شده است.
در بسیاری از کشورها، بخش‌های دیگر تمایل محدودی برای مشارکت فعال در فرآیندهای NFP یا در نظر گرفتن کامل نتایج فرآیندهای NFP در سیاست‌ها یا فرآیندهای برنامه‌ریزی مربوطه خود نشان می‌دهند. اغلب به این دلیل است که مزایای همکاری نامشخص است و سهم محصولات و خدمات جنگلی در معیشت محلی و توسعه اقتصادی هنوز به اندازه کافی شناخته نشده است. همچنین، سازمان‌های جنگلی ممکن است دیدگاههای سایر بخش‌ها و نحوه کار آنها را کاملاً درک نکنند.
گزینه هایی برای تشویق مشارکت و تاثیر بیشتر درون بخشی و بین بخشی عبارتند از:
